Τις φετινές μου διακοπές αποφάσισα να τις περάσω ανάμεσα σε μια νομαδική φυλή χαμένη σε κάποιο λοφίσκο της ιταλικής επαρχίας με αρκετούς μικρούς καταράκτες και ελάχιστο ίντερνετ. Το ποιο κοντινό σημάδι τυπικού πολιτισμού είναι ένα τυχαίο καφέ παγωτατζίδικο σ’ένα ακόμα πιο τυχαίο χωριό (12χλμ) και μια τυχαία πιτσαρία σ’ ένα άλλο τυχαίο χωριό (2-3χλμ). Κι είναι πάντα θαυμαστή η ποιότητα της τυχαίας πίτσας (6ευρω) και του τυχαίου παγωτού (2ευρω οι δύο μπάλες) στην ιταλική επαρχεία. Όπως είναι εξίσου θαυμαστή η μεγαλομανία ενός τοπικού κοινοτάρχη που έχτισε υπόγεια διάβαση με κυλιόμενες σκάλες κι απ’όλα για να διασχίσεις έναν ελαφρά πολύσυχναστο, αλλά ντροπιαστικά στενό τοπικό δρόμο που διασχίζει το χωριό του και χωριζει την κεντρικη πλατεια στα 2.